Rehabilitacja

POLSKA SZKOŁA REHABILITACJI Autorem założeń współczesnej rehabilitacji w Polsce jest W. Dega,

od 1950 roku pierwszy krajowy specjalista do spraw rehabilitacji. W. Dega i M. Weiss

byli inicjatorami programu polskiej szkoły rehabilitacji.

Wczesność zapoczątkowania, czyli rehabilitacja rozpoczyna się możliwie już w okresie leczenia, od czasu przyjęcia chorego do szpitala lub ambulatorium.
Powszechność. Rehabilitacja jest dostępna wszystkim, którzy jej potrzebują i obejmuje wszystkie specjalności w lecznictwie szpitalnym, ambulatoryjnym i sanatoryjnym.
Ciągłość. Rehabilitacja medyczna jest ściśle powiązana z rehabilitacją zawodową i społeczną. Z chwilą zapoczątkowania rehabilitacja prowadzona jest aż do uzyskania pełnej sprawności, a u osób nie rokujących pełnego powrotu do zdrowia, do czasu uzyskania optymalnych mechanizmów kompensacyjnych, utrwalających wyniki usprawnienia lub utrzymania uzyskanej kondycji.
Kompleksowość. Uwzględnia się od początku wszystkie aspekty (etapy) rehabilitacji, tj. leczniczy, społeczny i psychologiczny.

Wszystkie etapy procesu rehabilitacji mogą być realizowane tylko przez grupę przygotowanych specjalistów,

tworzących interdyscyplinarny zespół, którego skład zależy od programu usprawniania,

jaki zostaje opracowany indywidualnie dla określonej osoby. W zależności od indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej,

proces ten może obejmować całość postępowania rehabilitacyjnego, zawartego w trzech etapach,

ściśle zazębiających się ze sobą (rehabilitacja lecznicza, społeczna, w tym zawodowa i psychologiczna)

lub też przebiegać w formie ograniczonej.

Dojazd do klienta